podziękowanie dla darczyńcy

Otrzymałem prezent niezwykły,
tak dalece niezwykły, iż mój stary, niemy i upośledzony dyktafon
może się teraz wstydliwie skryć w kącie,
albo najlepiej zapaść się pod ziemię wraz z całym swym monofonicznym losem.
O, jakoż łatwiejsze stało się obcowanie z tym nowym cudem techniki,
niż z ową dawną trąbą jednego kanału,
co dźwięk pożerała, a resztę przeżuwała jak stara krowa siano.
Do rzyci ją wsadzić można było,
i tylko bąki w mono by z niej wyszły –
bo wszystko inne przesterowane było okrutnie,
jakby sam chaos miał w niej siedzibę.
A oto teraz – prezent zacny,
dar hojny i sercem podszyty:
Radość we mnie wzbudził niepojętą,
taką, co nie gaśnie po trzech dniach,
jak to bywa u tych, co najpierw jęczą i proszą,
a potem szczęście z nich spływa jak masło z bułki –
hop, i po sprawie.
Bzdury to wierutne i gadanie próżne.
Moja radość bowiem nie spływa,
lecz promienieje.
Nie jak grom z nieba –
lecz jak blask latarni zawieszonej nad drogą:
wystarczający, by unieść duszę,
by wskazać kierunek
i ogrzać serce nagrywającego.
Bo ileż to kłopotów miałem z dawnym dyktafonem,
odziedziczonym po siostrze mej, Martynie:
w kinie – przester,
w rozmowie – przester,
w ciszy – też przester,
a wszystko to w jednym, samotnym kanale,
jakby świat miał tylko jedno ucho i to zatkane.
A teraz?
Ach, teraz cudne jakieś pienie stereofoniczne
rozlewa się wokół mnie,
dźwięk ma przestrzeń,
a przestrzeń ma sens,
i radością napełnia mnie i duszę mą całą.
Przeto kończąc wywodów mych ciąg dalszy,
rzeknę jasno i bez wstydu:
niech Błogosławi niebo mego Darczyńcę,
niech rosy mu użycza o poranku,
a światło z nieba niech mu przychyla,
niech radość promieniuje
i Wigilię Świętą zwiastuje kolędami,
co brzmią już nie w mono,
lecz w pełnym, radosnym stereo.
Amen. 🎙️✨